Dit verhaal begint in de winter van 2011. Mijn vader werd 80 en had vanaf kinds af aan al de wens om ooit naar Kenia te gaan. Ooit…. Wanneer is ooit.
Als je 80 wordt kun je wel zo realistisch zijn dat je daarmee dan niet al te lang meer moet wachten. Dus samen met mijn zus hebben we als big birthday surprise op 11 dec 2011 een onvergetelijke reis gemaakt inclusief een 4-daagse safari; mijn vader vond het fantastisch en wij ook. Terug in Nederland blijkt het moeilijk om weer te landen; Kenia kruipt langzaam onder je huid had ik van meerdere Kenia-gangers begrepen en zo was het ook.
Op het strand van Diani Beach hebben we een jongen ontmoet, Charles Lembara, een Samburu krijger uit Maralal. Hij viel meteen op langs het strand; geen opdringerige verkoper, maar rustig en beleefd. Elke dag maar weer proberen een maaltijd te verdienen (ze eten slechts 1x per dag). Hij sprak geen Engels en wilde dit dolgraag leren. Terug in Nederland ben ik op zoek gegaan naar een Engelse school, heb via via contact met hem gezocht en sinds januari 2012 gaat hij dagelijks naar Engelse les. Dat geeft een goed gevoel!

Omdat ik al jaren met het idee rond liep iets voor mezelf te beginnen, de eerste concrete ideeën waren halverwege 2011 een feit, kreeg dit na onze reis met Kenia een iets andere wending. Hoe geweldig zou het zijn om spullen te importeren uit Kenia en deze hier in Nederland te verkopen; met de opbrengst zouden we de mensen die deze spullen maken kunnen sponsoren zodat hun kinderen naar school kunnen; we zouden een project kunnen zoeken om deze met behulp van onze westerse middelen naar een hoger niveau te tillen. Het klinkt zo cliche maar zo is het wel.. kinderen zijn ook daar de toekomst en elke aanpak begint met onderwijs en scholing.

Concrete plannen werden gemaakt en in maart 2012 zijn we terug gegaan naar Kenia en met behulp van onze Samburu-vrienden Charles (die inmiddels wat woordjes Engels spreekt) en Alois Lengopito zijn we op zoek gegaan naar mensen die originele bijzondere producten maken die we hier kunnen verkopen.

En wat was dat een waanzinnige beleving. Zo hebben we ook het project gevonden; een schooltje in een wijk van Ukunda; oftewel een wijk in opbouw; de ‘Bright Angels Academy” ; ze geven de kinderen les onder omstandigheden die wij hier niet kennen. Het raakt ons diep. Het toeval wil dat dit schooltje bovenaan ons lijstje stond om te bezoeken; niet wetende waar het zou zijn. Hoe toevallig dat het dochtertje van Alois naar deze school gaat. Het enthousiasme nam toe..!! En ja.. je gaat weer even nadenken hoe toevallig toevallig eigenlijk is!!

Hoe dit aan te pakken? Waar begin je? Het belangrijkste is zelf te zorgen voor toezicht want hoe vaak blijkt maar weer dat er na rampen geld word ingezameld en de mensen die het echt nodig hebben hiermee niet gebaat zijn; het geld verdwijnt en niemand weet waaraan! Om dit te voorkomen willen wij zelf zorgen voor toezicht ter plaatse.

Het viel ons op dat ze met veel toewijding en gedrevenheid de kinderen lesgeven op een heel behoorlijk niveau. Met alle middelen die ze hebben proberen ze er wat van te maken en die middelen zijn beduidend droevig. We hebben een afspraak gemaakt met de directeur van de school, James Musyimi en in samenwerking met hem gaan we kijken wat er nodig is.


Een paar simpele voorbeelden: u vind het gewoon de kraan open te draaien en het water te kunnen drinken; daar hebben ze geen kraan; geen licht en geen toilet. Door gebrek aan schoolbanken zitten de kinderen op de grond of op een steen. De kleinsten slapen s middags op de grond; geen matras, geen kussen. Ons belang is om deze kinderen met onderwijs de maatschappij in te sturen; anders komen ze zeker in de goot terecht. In een gesprek met James vroeg hij nadrukkelijk niet om geld maar om materiaal. En niet opsturen vanuit Nederland maar daar ter plekke laten maken door een plaatselijke timmerman. Hij is deze school gestart omdat hij zag dat deze kinderen overdag doelloos rondhingen en bij toeristen bedelden om kadootjes en geld.. Wat n respect!! Lees hier meer over onder : Ons project.

Jullie begrijpen uit dit verhaal dat wij heel graag geld willen inzamelen en zodra er voldoende is we zelf naar Ukunda gaan om ervoor te zorgen dat elke cent goed wordt besteed. Een klaslokaal kost ca. 2500 euro. We willen heel graag een nieuw lokaal realiseren en een op termijn een klein kantoortje. In bijgaand verhaal kunt u het verhaal van James zelf lezen; we hebben geprobeerd dit verhaal goed te vertalen naar het Nederlands.

Om nog even een kleine uitleg te geven over de naam… BIK HUK Deze is ontstaan op het strand van Diani Beach in Kenia. Bij het afsluiten van een sms of mail van Charles of Alois stond er vaak bik hug; en het is waar; die dikke knuffel hebben we allemaal op z’n tijd nodig omdat geen mens zonder kan; of je nu zwart bent of wit; we hebben dit daarom vertaald naar bikhuk.

Om nog even te refereren aan Alois; met een zin waarmee hij alles niet mooier kon verwoorden..

Coz this is the beginning as we hope it will be good!!